Καλώς ήλθατε στην ιστοσελίδα μας.

Αυτή η σελίδα '' καλωσορίσματος στην ιστοσελίδα μας'' πρέπει να περιέχει μια εισαγωγή στην παρουσίαση της ιστοσελίδας σας. Η ''σελίδα καλωσορίσματος στην ιστοσελίδα μας'' πρέπει να περιλαμβάνει μια περιγραφή του project σας , των επιδιώξεων και των στόχων σας. Είναι οργανωμένη ως οδηγός για τους επισκέπτες, ώστε να τους πληροφορεί σχετικά με τα πιο σημαντικά προϊόντα και υπηρεσίες που παρέχετε. Μπορεί να αφορά τους πιο κομβικούς στόχους της αποστολής σας, οι οποίοι και θα παρουσιάζονται λεπτομερώς στις σελίδες που ακολουθούν

Σημείωση του επισκέπτη

Αντιμετωπίστε τη σελίδα ''σημείωση του επισκέπτη'' σαν να είναι το ''παράθυρο'' του καταστήματός σας. Δείξτε τι μπορείτε να προσφέρετε. Αυτός είναι ο κατάλληλος τόπος για να παρουσιάσετε στοιχεία όπως τρέχοντα Νέα, εκπτώσεις ή προώθηση προϊόντων. Οτιδήποτε νομίζετε ότι θα προσελκύσει ανθρώπους στην ιστοσελίδα σας, βάλτε το εδώ.


 

 

 
 

Η ιστορία μας ξεκινάει με μία οικογένεια από την Κρήτη. Μία οικογένεια που είχε δέκα παιδιά αλλά έμεινε με επτά.

Θα σας μιλήσω λοιπόν για την ιστορία της μικρής τότε Νεφέλης.
Η Νεφέλη ζούσε μαζί με την οικογένεια της στην Κρήτη, τα χρόνια ήταν δύσκολα και η οικογένεια αποφάσισε να δώσει για υιοθεσία ένα μικρό κοριτσάκι και άλλα δύο σε ίδρυμα. Και αυτό γιατί δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα και να ζήσουν αξιοπρεπώς. Η Νεφέλη με την αδελφή της Κλειώ έφυγαν από την Κρήτη στα 6 πρώτα χρόνια της ζωής τους για να ζήσουν σε ένα ίδρυμα της Αθήνας, μόνες και απροστάτευτες! Ποτέ όμως δεν άφησε η μία την άλλη και για αυτό ποτέ δεν ένιωσαν μοναξιά αν και η αγκαλιά της μάνας, το χάδι του πατέρα και τα παιχνίδια με τα υπόλοιπα αδέλφια πάντα τους έλειπε, ποτέ όμως δεν θέλησαν να φοβηθούν και να νιώσουν αδύναμες, πάντα ήταν πιο δυνατές από όλα τα παιδιά στο ίδρυμα γιατί είχαν η μία την άλλη. Τα χρόνια στο ίδρυμα περνούσαν με δυσκολία, αλλά περνούσαν. Έκλεισαν έντεκα χρόνια μακρυά από όλη τους την οικογένεια..
Η Νεφέλη αποφάσισε να πάει πίσω στην Κρήτη ενώ η Κλειώ παρέμεινε στην Αθήνα.
Εκεί λοιπόν  γνώρισε τον πρώην σύζυγο της και για ένα πολύ μικρό διάστημα πέρναγε πολύ όμορφα! Η ζωή όμως δεν άργησε να την πληγώσει ξανά. Από την στιγμή που παντρεύτηκε όλα καταστράφηκαν για αυτήν αλλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί, ήθελε μόνο να φύγει από την Κρήτη που την πλήγωσε τόσο και να ζήσει μια ζωή με χαμόγελο!
Ποτέ δεν χαμογέλασε όμως, ποτέ δεν άκουσε έναν όμορφο λόγο από τον σύντροφό της, ποτέ δεν την αγκάλιασαν με αγάπη, δεν την φίλησαν με πάθος και φυσικά δεν της έδωσαν όση αγάπη της χρειαζόταν. Καθώς τα χρόνια περνούσαν έκανε δύο παιδιά με τον άνθρωπο που αγάπησε και ερωτεύτηκε. Εκείνος πάλι έκανε δύο παιδιά από υποχρέωση ή έστω έτσι κατάλαβαν όσοι τον γνώρισαν. 
Σαν ζητιάνα η Νεφέλη, ζητιάνευε λίγη αγάπη, ένα καλό λόγο, μια βόλτα, ένα φιλί αλλά ποτέ δεν το πήρε, το αντίθετο μάλιστα.. Το ξύλο δεν είχε τελειωμό, οι ασεβείς βρισιές έβγαιναν από το στόμα του άντρα της σαν αέρας και δεν καταλάβαινε το κακό που έκανε στον άνθρωπο που δεν σταματούσε να τον αγαπάει ακόμα και εκείνες τις στιγμές.. 
Μετά από εικοσιδύο χρόνια ο Γιώργος αποφάσισε να αφήσει την ''οικογένεια'' του για να ζήσει κάτι άλλο, κάτι που αυτός μάλλον έψαχνε όλα αυτά τα χρόνια δίχως να υπολογίσει κανέναν. Εκείνη την ημέρα την θυμάμαι σαν σήμερα, η Νεφέλη θέλησε να αυτοκτονήσει, τόσο τον αγαπούσε!
Όμως, ο Θεός ήθελε να της χαρίσει πίσω την ζωή που της είχαν κλέψει τόσα χρονιά και να της δώσει απλόχερα όση δύναμη της χρειαζόταν!
Έτσι, η Νεφέλη σήμερα είναι μία γυναίκα που ζει ευτυχισμένη ή έτσι θέλει να δείχνει.  Προσπαθεί να ζήσει για τα παιδιά και τον εαυτό της.

Μια κακοποιημένη γυναίκα είναι πιο δυνατή από δέκα γυναίκες ταυτόχρονα.
  Θα τα καταφέρει και φυσικά τίποτα δεν θα την εμποδίσει να ζήσει την ζωή που της πήραν με το ζόρι από τα έξι της χρόνια. 

...Οι γυναίκες πάντα είναι πιο δυνατές ή έστω έτσι δείχνουν!!

Ήταν μόλις 12 ετών αλλά η ζωή θέλησε να της δείξει το αληθινό πρόσωπο της από την αρχή χωρίς κανένα όριο ή φραγμό!
     Μικρό κορίτσι τότε, έφυγε από την αγκαλιά της μάνας της, την στοργή του πατέρα της και τα ανέμελα χρόνια που θα είχε μαζί με τα αδέλφια της για να δουλέψει ως ''δούλα'' σε μία πολύ αρχοντική οικογένεια της Αθήνας δίχως όμως να φοβάται.. Ήθελε μόνο να βοηθήσει τα αδέλφια της να πάνε σχολείο και να έχουν μια αξιοπρεπείς ζωή σαν αυτή που δεν πρόλαβε να ζήσει η ίδια.
Ζούσε σε ένα χωριό της Κοζάνης, μεγάλωνε σαν μια μικρή σκλάβα για να βοηθάει το σπίτι της.. 
Εκείνο το χειμωνιάτικο πρωινό λοιπόν με μία μπλούζα και μία φούστα έφυγε από την πατρίδα της για να προσφέρειΑΓΑΠΗ.. 
Τα λεφτά ήταν ο λόγος φυσικά, διότι μια οικογένεια την εποχή του '1950' σε μία όχι τόσο κεντρική περιοχή της χώρας, με άλλα οκτώ αδέλφια από πίσω ήταν πολύ δύσκολο να επιβιώσει..
Έτσι λοιπόν η Σοφία έφυγε για έναν άγνωστο προορισμό, φοβισμένη αλλά δυνατή.. Έπρεπε να είναι δυνατή για να τα καταφέρει..
Μόλις έφτασε στην Αθήνα την πήρε μία πλούσια κυρία στο σπίτι της. Ζούσε στην σοφίτα του σπιτιού με ένα σπασμένο παράθυρο και κοιμόταν πάνω σε μία κουβέρτα. 
Μαγείρευε κάθε μέρα για την οικογένεια και αυτή έτρωγε τα αποφάγια ή ότι προλάβαιναν τα παιδιά της οικογένειας και της πήγαιναν κρυφά.. 
Εκεί έζησε μέχρι την ενηλικίωση της σε μία άθλια κατάσταση, δεν μπόρεσε ποτέ να επιστρέψει στη μαμά της όπως της είχαν υποσχεθεί. Ο πατέρας της ερχόταν στην Αθήνα, έπαιρνε όσα λεφτά είχε μαζέψει και έφευγε ξανά χωρίς να κοιτάξει πίσω το ξενιτεμένο του παιδί!
Η Σοφία μεγάλωσε και γνώρισε τον άντρα της, τον Ανέστη.. 
Ο Ανέστης για αυτήν ήταν η ΑΝΑΣΤΑΣΗ της και η ζωή της ένιωθε πως ξεκίναγε τότε.. 
Μαζί του έκανε δύο υπέροχα κορίτσια που τους έδινε ότι ακριβώς είχε χωρίς να κρατάει κάτι γι αυτήν. Άν είχε μία μπλούζα ήταν ικανή να την κόψει στα δύο για να μην κρυώσουν τα παιδιά της, όπως κρύωνε αυτή τα βράδια στη σοφίτα..!
Έζησε, αγάπησε, αγαπήθηκε και κέρδισε τον σεβασμό όλων όσων την γνώρισαν.
Θυμάμαι ακόμα ένα τραγούδι που μας έλεγε με δάκρυα στα μάτια : ''Η ΞΕΝΙΤΙΑ ΜΕ ΓΕΛΑΣΕ ΚΑΙ ΜΕ ΕΦΕΡΕ ΣΤΑ ΞΕΝΑ''.

Όμως έφυγε ευτυχισμένη με όση ακριβώς αγάπη της χρειαζόταν.
Αυτή είναι η γιαγιά μου, η ηρωίδα μου!
Σε ευχαριστώ που μας μεγάλωσες με τόσο ταπεινότητα και αξιοπρέπεια.
Σ'αγαπώ γιαγιά!

 

-Μου είπαν ότι έρχεται το τέλος του κόσμου!
-Και;
-Λένε οτι πρέπει να κάνεις αυτά που έχεις πιο πολύ ανάγκη.
- Τα έχω κάνει..
-Μα είσαι μικρή, πότε πρόλαβες;
- Από τότε που είδα τα μάτια σου ένιωσα πλούσια.. Εσύ τί έχεις σκοπό να κάνεις;
-Εγώ προς το παρόν τα έχω όλα, μόνο θέλω κάτι! 
-Τι θές;
-Νά, μωρέ εκείνη τη στιγμή που έρχεται το ΤΕΛΟΣ να με κρατήσεις απο το χέρι και να με φιλήσεις!
- Αυτό θα σε κάνει ευτυχισμένο;
-Αυτό θα με κάνει τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο!
-Τότε θα γίνει. Και απλά το όνειρο μας θα συνεχιστεί ώς το άπειρο!
-Μαζί και εκεί;

Αυτή η αγκαλιά, αχ αυτή η αγκαλιά.. Είναι τα πάντα, είναι η ζωντάνια μου, είναι η αρρώστια μου!
Και εσύ πόσο ευτυχισμένη με κάνεις, με χαλαρώνεις! 
-Τί θες πιο πολύ αυτήν την στιγμή; Mε ρωτάς!
-Το μόνο που θέλω είναι να με πάρεις αγκαλιά και να μου πείς πως θα είσαι δίπλα μου ότι και να συμβεί! Αυτό θέλω.
-Είσαι σίγουρη;
-Είμαι!
-Πάρε με αγκαλιά και άσε τα πολλά!
-Αχ! πόσο ήρεμη νιώθω..
-Άρχιζε να το συνηθίζεις!
-Θα το κάνω!
- Ρε, αρκεί να είμαστε μαζί, ψήσου!

-Θες να προσπαθήσουμε ξανά;
-Και αν πάλι δεν πετύχει;
-Θα έχουμε προσπαθήσει.
-Λες;
-Είμαι σίγουρος!
-Και αν ξαναπληγωθώ;
-Αν δεν πληγωθούμε δεν θα μάθουμε πίο είναι το καλύτερο για εμάς!
-Δεν θέλω να πληγωθώ.
-Δεν θέλω να χάσω την ευκαιρία να σου δείξω την αλλαγή μου!
-Και αν δεν μου αρέσει αυτή η αλλαγή;
-Και αν σου αρέσει;
-Άν μου αρέσει θα μείνω...
-Άν δεν σου αρέσει;
-Θα φύγω!
-Γιατί; 
-Για να προσπαθήσω να αλλάξω εγώ;
-Εσύ γιατί να αλλάξεις; Είσαι τέλεια.
-Όχι, δεν είμαι!
-Γιατί το λές αυτό;
-Γιατί αν ήμουν τέλεια θα μπορούσα να σε αποδεχτώ όπως είσαι και δεν θα ήθελα να αλλάξεις!
-Σ'αγαπώ!
-Κι εγώ!

 

Και άν η ζωή είναι τόσο όμορφη όπως λένε γιατί δεν είναι όλοι ευτυχισμένοι; Γιατί δεν κρατάνε όλοι χρωματιστά μπαλόνια; Γιατί ακόμα υπάρχει κόσμος που πηγαίνε στις παιδικές χαρές που πήγαινε μικρός και κάθεται σε ένα παγκάκι και κλαίει; Γιατί δεν  είναι όλοι αγαπημένοι και όλοι φίλοι;
Θα σου πώ εγώ γιατί: Eίναι πολύ απλό.

 

Τα εμπόδια υπάρχουν για να τα ξεπερνάμε, το'χεις;


 

  Η ζωή φίλε μου δεν είναι ένας στάνταρ κύκλος, έχει τα καλά του αλλα και τα ασχημά του.

Εμείς όμως πρέπει να ζούμε σαν να ειναι η τελευταια μας στιγμή.
Θα πονέσουμε όλοι, θα κλάψουμε, θα χτυπήσουμε, θα βρίσουμε..Αλλά παράλληλα όλοι, θα γελάσουμε, θα περάσουμε καλά και θα χαιρόμαστε που ζούμε κάποιες στιγμές στην ζωή μας!

 

Είμαι στο σπίτι με μία φίλη μου και πίνουμε εκείνο το ποτό που έπεινα μαζί του. Καπνίζω τα τσιγάρα που κάπνιζε αυτός.. Γελάω με τον ίδιο παράξενο τρόπο που γελούσε όταν είμαστε ευτυχισμένοι...
Η φίλη μου με βλέπει αλλαγμένη.. Έχει αγχωθεί! Με κοιτάει στα μάτια και μου λέει:
-Τι έχεις πάθει; Δεν ήσουν έτσι! Τι έχει γίνει;
-Μην με παρεξηγείς προσπαθώ να είμαι καλά με το να ζώ με τις δικές του συνήθιες.
-Δηλαδή το τσιγάρο είναι τρόπος για να τον φέρνεις κοντά σου;
-Όχι, αλλα το τσιγάρο με βοηθάει να νιώθω την γεύση του στο στόμα μου.. Έτσι μύριζε!
-Δεν είσαι καλά.
-Το ξέρω..
-Είμαι εγώ και θα τα ξεπεράσουμε όλα..
-Δεν θα είναι αυτός όμως εδώ. Δεν θα είναι το ίδιο!
-Ρε ηρέμησε, θα βρείς άλλον. Τόσοι υπάρχουν!
-Εγώ αυτόν θέλω..
-Αφού δεν γίνεται.
-Θα γίνει.
-Πώς;
-Θα δείς!

 
 

-Τι κάνεις;
-Είμαι καλά εσύ;
-Καλά είμαι και εγώ!
-Να σου πώ την αλήθεια; Όχι δεν είμαι καλά. Μου λείπεις..Εκείνη την μέρα την θυμάσαι;
Εκείνη την ημέρα λέω που μου έλεγες τα όνειρα σου και εγώ σε κοίταγα σαν να έλεγες παραμύθι. Περίμενα να ακούσω άν μέσα στα όνειρα σου είμαι και εγώ.. Η συζήτηση τελείωνε και άρχιζα να πιστεύω πως δεν βρίσκομαι εκεί μέσα. Στο τέλος της συζήτησης μου λές:
Θές να προσπαθήσουμε μαζί να κάνουμε τα όνειρα μου πραγματικότητα;
Εγώ σε κοίταξα και σου είπα: Ευχαριστώ! Θυμάσαι;
-Ναι θυμάμαι.. Μα τώρα γιατί μου τα λές; Γιατί δεν μου τα έλεγες τότε που έφευγα;
-Δεν στα είπα για να λυπηθείς.. Όμως τώρα στα λέω γιατι έπρεπε να το κάνω..
Δεν είμα καλά. Πονάω, υποφέρω, κλαίω...
Όμως ποτέ δεν θα σε παρακαλέσω.
-Γιατί; Ο εγωισμός σου μας χώρισε και ακόμα είσαι έτσι;
-Μπορεί να μας χώρισε ο εγωισμός μου όπως λες αλλά αυτός με βοηθάει να περπατάω τώρα που είμαι μόνη!
-Μα σου είπα.. Για λίγο θα είναι. Μετά θα είμαστε πάλι μαζί.
-Όλοι έτσι λένε..
-Πρέπει να φύγω. Τα λέμε..
-Άσε το "τα λέμε". Καλύτερα να πούμε " ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ" και ότι γίνει!
-Θα γυρίσω.. Θα δείς!
-Καλή τύχη αγάπη μου! 

 

-Θες να πάμε κάπου μακριά μαζί;
-Πού;
-Κάπου που δεν θα υπάρχει κανείς.
-Αυτό το μέρος είναι μόνο στα παραμύθια.
-Έτσι σου έχουν πεί;
-Έτσι είναι!
-Όχι δεν είναι έτσι. Μπορούμε να πάμε κάπου που θα σου αρέσει.. Θές να δείς;
-Πάμε λοιπόν.
-Κλείσε τα μάτια σου.
-Τα έκλεισα.
-Τώρα τι βλέπεις;
-Τίποτα!
-Για δές καλύτερα. 
-Είμαι εγώ, είσαι και εσύ. Πάμε κάπου..
-Που πάμε;
-Δεν ξέρω, δεν έχω ξαναπάει.. Κάπου μακριά.. 
-Τώρα τι βλέπεις;
-Είμαστε μόνοι μας.. Φοβάμαι!
-Μήν φοβάσαι. Άνοιξε τα μάτια.
-Εκεί θέλω να πάω. Που είναι;
-Τα όνειρα μας ειναι μακριά μωρό μου αλλά μαζί θα φτάσουμε εκεί θα δείς!
-Το υπόσχεσαι;
-Το υπόσχομαι!

 

Eπρεπε να το κανω. Επρεπε να φυγω!
να φυγω μακρυα μηπως σωθω, να σωθω οχι απο εσενα αλλα απο εμενα. Να σωθω απο μια ζωη που δεν την ειχα επιλεξει, αλλα με επελεξε αυτη. Απο ενα μελλον που δεν ηταν για εμενα. Απο καποιες συνηθιες που μου εκαναν κακο!
Τωρα ΝΑΙ φευγω. 
Φευγω για να ειμαι καλα!
Δεν θα γινω καλα αμεσως, θα πονεσω, θα κλαψω, θα βρισω τον εαυτο μου αλλα θα τα καταφερω! Θα τα καταφερω γιατι παντα ηξερα να πολεμαω για το χαμογελο μου. Αυτο θα κανω. Ηρθε η σειρα μου.
Θα φυγω μακρυα και θα ζησω για εμενα!
ΕΦΥΓΑ...

 
 

 

 
 

-Και τώρα που έφτασε το βράδυ και είμαι μόνη που είσαι;
-Ξέρεις, είναι δύσκολο να είμαι εκεί τώρα. Το ξέρεις!
-Ναι το ξέρω..Αλλά ξέρω επίσης ότι όποιος θέλει όλα τα μπορεί.
-Ναι αλλά...
-Αλλά είμαι μόνη, το κρεβάτι άδειο, το μαξιλάρι μου κενό και κρυώνω..Κρυώνω μακρυά σου!
-Θα έρθω μωρό μου, θα δείς!
-Σε περιμένω.
-Πάντα;
-Για πάντα!

Φωτογραφίες που μας θυμίζουν κάτι ή κάποιον. Φωτογραφίες που ίσως είχαμε ξεχάσει ότι υπάρχουν, κι όμως είναι εκεί να  μας θυμίζουν πράγματα που μας λείπουν και πράγματα που δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να ξεχάσουμε!
Και μέσα από τυχαίες και κακοφτιαγμένες φωτογραφίες τα συναισθήματα μας κυριεύουν!
 Θα ξαναείμαστε ποτέ όπως τότε ή όχι;
Θα ξαναέρθει μία στιγμή τόσο όμορφη και ξεχωριστή ώστε να γίνει φωτογραφία;
Εμείς θα συνεχίζουμε να κρατάμε στιγμές απο την ζωή μας μέσα σε φωτογραφίες για να θυμόμαστε ΠΑΝΤΑ τα όμορφα και τα άσχημα της ζωής μας!
Θα ζούμε να τις ξεφυλλίζουμε και να θυμόμαστε την κάθε ημέρα!
 
Οι φωτογραφίες μας...για πάντα!

 

 
 

Και οι στιγμές περνάνε τόσο γρήγορα που αναρωτιέσαι το από που ξεκίνησες και το που έχεις φτάσει τώρα.. Ο χρόνος γίνεται ο χειρότερος εχθρός σου και εσύ μεγαλώνεις και ζείς πράγματα που ίσως δεν περίμενες ποτέ ότι θα γίνουν!
Κι όμως, είσαι εκεί να επιβεβαιώνεις όλα όσα κάποιες καταστάσεις θέλουν να σε κάνουν να ξεχάσεις και να ζείς με ψεύτικα όνειρα για το αύριο και για την ζωή σου γενικότερα!
Μην το βάζεις κάτω, οι στιγμές είναι για να τις ζούμε!
Ζήσε τις!

-Και έχεις μέρες να φανείς, που είσαι;
-Δεν μπορώ να έρθω ξανά κοντά σας.
-Γιατί;
-Γιατί είμαι κάπου που μόνο εγώ μπορώ να σας βλέπω!
-Και που είναι αυτό το 'κάπου';
-Εκεί μακρυά, στον ουρανό, στα αστέρια, στη βροχή κάπου μόνος μου.. Είμαι καλά εδώ όμως!
Πώς μπορείς να το λες αυτόl Πως μπορείς να είσαι μόνος σου και καλά; Πάντα φοβόσουν την μοναξιά!
-Θα καταλάβεις με τον καιρό, θα με καταλάβεις!
-Πέρασε αρκετός καιρός όμως είναι δύσκολο χωρίς εσένα .
Γύρνα, έστω για λίγο.. Σε παρακαλώ!
-Σταμάτα, σου είπα δεν μπορώ να γυρίσω, έφυγα για πάντα! Ο χρόνος θα γίνει ο καλύτερος γιατρός. Σταμάτα είπα, μην κλαίς, πάει τώρα έγινε.
-Δεν πέρασε, δεν μπορεί να περάσει. Πονάω ακούς; Πονάω!
-Και εγώ πονάω που δεν είμαι κοντά σας, πρέπει όμως να δείξετε δύναμη. Πρώτα για εσάς και μετά για εμένα!
...
-Γιατί σηκώθηκες; Που πάς; Πάλι φεύγεις; Γιατί;
-Πρέπει, σου είπα, θα ξαναέρθω αλλά ώς τότε να είσαι καλά για να είμαι και εγώ!
-Μα...
-Δεν υπάρχει μα, φεύγω, έχω αργήσει!
Με περιμένουν. Θα ξαναέρθω!
Αλήθεια, θα έρθω πάλι να σας δώ!
Το ταξίδι μου είναι μεγάλο, αλλά θα έρθω!
Στο υπόσχομαι!
 
 
 
(Για τον παππού μου, τον έρωτα της ζωής μου που έφυγε απο την ζωή στις 15-06-2012 και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ! Σ'αγαπώ λεβέντη μου!)
 

 

Έρωτας!
Ναι, έτσι ακριβώς μπορώ να εκφράσω αυτό το συναίσθημα που νιώθω όταν είσαι δίπλα μου, όταν τα μάτια μου συναντούν τα δικά σου και η ανάσα σου ζεσταίνει το πρόσωπό μου!
- Σε ευχαριστώ!
- Για πιο λόγο;
- Γιατί είσαι εδώ!
- Θέλω και είμαι μαζί σου, δεν το κάνω από υποχρέωση!
- Μην φύγεις.
- Δεν μπορώ να φύγω.
- Γιατί;
- Γιατί έμαθα να ζω με εσένα, για εσένα..
- Με αγαπάς;
- Όσο τίποτα άλλο. Εσύ;
- Το Σ'αγαπώ είναι μικρό σε όλο αυτό το χάος που νιώθω μέσα μου για εσένα.
-  Μείνε!
- Θα είμαι εδώ για όλη μου τη ζωή και θα σε προσέχω μικρή!
-Σ'αγαπάω!
- Όχι όσο εγώ!

Και τελικά οι άνθρωποι δεν μένουν για πάντα κοντά σου, είτε γιατί ο χρόνος τους απομάκρυνε, είτε γιατί η ζωή έφτασε στο τελευταίο στάδιο, είτε γιατί απλά δεν άντεξαν μαζί.. Όμως ποτέ δεν σταματάς να ελπίζεις, ονειρεύεσαι,να αγαπάς αλλά και να φοβάσαι! Να φοβάσαι να δοθείς... Όμως αν δεν δοκιμάσεις δεν θα μάθεις πιο ήταν το σωστό τελικά για εσένα ή πιο το λάθος.

 

Αν όμως φύγεις; Αν δεν προλάβεις να δώσεις; Τι κάνεις;

 

 
 

 

Έμαθα από μικρή να ξεχωρίζω ανθρώπους και καταστάσεις. Συναισθήματα μίσους ή λατρείας.
Από μικρή στερήθηκα ανθρώπους που ίσως αν τώρα ήταν εδώ μου έδειχναν κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό!
Τώρα που μεγάλωσα, έμαθα να μην λέω Σ'αγαπώ σε αυτούς που δεν ξέρουν καν τι πάει να πει αυτή η φράση!
Έμαθα να απαντάω σε όσους πριν χρόνια μου μίλαγαν σαν να είμαι υποχείριο τους.
Έμαθα να έχω αξιοπρέπεια, να σέβομαι τον εαυτό μου και να βάζω πιο πάνω τα θέλω μου από τα πρέπει κάποιων.
Έμαθα να ξεχωρίσω το ασπρόμαυρο από το μαυρόασπρο!
Η μαμά μου, μου έμαθε να είμαι δυνατή σε κάθε σκαμπανεύασμα της ζωής και να μην δίνω αγάπη και εμπιστοσύνη σε όποιους νομίζουν πως θα με κοροιδέψουν!
Ο μπαμπάς μου, μου έμαθε να είμαι γλυκιά σαν κοριτσάκι μα όταν χρειαστεί να γίνω σκληρή σαν πέτρα και να τους κατατροπώσω!
Οι αδελφές μου, μου έμαθαν να αγαπάω πραγματικά και να είμαι χαρούμενη με μια απλή αγκαλιά και ένα χαμογελαστό απλό ''καλημέρα''.
Ο παππούς μου ο Στάθης, μου έμαθε να δίνομαι ολοκληρωτικά σε κάτι, να πιστεύω στον ευατό μου και να αγαπάω ολοκληρωτικά!
Η γιαγιά μου η ''μικρούλα'', μου έμαθε να μην τιμωρώ κανέναν γιατί όλοι κάνουμε λάθοι, αν όμως με πληγώσουν θα τους πληγώσει η ζωή.
 
Γενικότερα η οικογένεια μου, μου έμαθε τόσα όσα είναι αρκετά για να μεγαλώσω αξιοπρεπώς και με ψηλά το κεφάλι μου!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους.